Slalom panów był ostatnią konkurencją mistrzostw świata w Cortinie d’Ampezzo. W związku, że nad Alpami zakotwiczyły dość ciepłe wyże przynoszące wspaniałą pogodę, ale i dość wysokie temperatury, istniała obawa (uzasadniona), ze trasa drugiego przejazdu puści zbyt szybko i zawodny nie będą regularne.
Na początku muszę się wytłumaczyć. Otóż obowiązki zawodowe spowodowały, że nie dałem rady napisać relacji wcześniej. Ponieważ jest po przysłowiowych „jabłkach” będzie ona krótka i konkretna.
Po „wpadce” ze slalomem równoległym organizatorzy postanowili dmuchać na zimne i zdecydowali, że w drugim przejeździe jedynie pierwsza piętnastka z pierwszego pojedzie w odwrotnej kolejności. Wszystko odbyło się „lega artis”, gdyż regulamin zawodów FIS zezwala na taką ewentualność. Widowisko jednak trochę na tym ucierpiało.
W przejeździe pierwszym mieliśmy festiwal DNF. Nie dość, że trasa była bardzo zlodzona, to jeszcze ustawienie nie należało do najłatwiejszych. I tak mety nie zobaczyli (miedzy innymi): Choroszyłow, Grange, Meillard, Ryding, Muffat-Jeandet, Aerni, Gross…
Niektórzy ewentualni pretendenci do korony zawiedli i tracąc wiele uplasowali się na miejscach odległych. Do tych z kolei należeli (też między innymi): Zenhäusern (21.), Mölgg (20.), Strasser (23.), Feller (24.)… Taka sytuacja spowodowała, że w pierwszej piętnastce zobaczyliśmy dżentelmenów, których na co dzień tam nie widujemy (na przykład: Marchant (12.), Hadalin (11.), Seymour (10.), Rhodes (14.)…
Na czele również było dość dziwnie, gdyż w osobach Pertla (1.) i Vinatzera (2.) mieliśmy dwóch „żółtodziobów”, którzy jeszcze nigdy nie wygrali zawodów APŚ w slalomie. Na dalszych miejscach znaleźli się: Foss-Solevaag, Jakobsen, Noël, Kristoffersen, Pinturault, Schwarz, Yule. Drugi przejazd zapowiadał się więc bardzo ciekawie i taki też był. Najpierw po ryzykownej jeździe w górnej części trasy do mety nie dotarł (fatalne przełamanie terenu) główny pretendent do tytułu, najlepszy slalomista tego sezonu, czyli Marco Schwarz. Przeciętnie zaprezentował się Alexis Pinturault, który po porażce w gigancie nie miał wystarczająco sprężystości (a może i motywacji?) do nawiązania walki w slalomie. Drugi przejazd fantastycznie (wreszcie) zjechał Henrik Kristoffersen pokazując, że z nim trzeba się jeszcze liczyć. Teraz sytuacja rozwijała się bardzo dynamicznie i wszystko zależało od postawy „nowicjuszy”. Nie liczyłem specjalnie na Kristoffera Jakobsena, choć facet na pewno ma wielki talent. Nie kończy jednak zbyt często drugich przejazdów i tak też było i tym razem. Jeszcze lepiej, nieprawdopodobnie płynnie i pewnie pojechał drugi z Norwegów, czyli Sebastian Foss-Solevaag. Z najlepszym czasem drugiej próby objął prowadzenie, wyprzedzając Henrika o 0,46 sekundy. Skandynawom nie podołał Vinatzer plasując się aż o 1,20 za prowadzącym Sebastianem. Teraz wszystko było już tylko w rękach (nogach) Austriaka. Adrian Pertl juniorem nie jest. Po prostu podobnie, jak Sebastian Foss-Solevaag potrzebował trochę więcej czasu na rozwój (choć nie aż tak dużo). Adrian w młodości trenował razem z Marco Schwarzem i teraz panowie ponownie spotkali się w kadrze. Pertl dysponuje bardzo dobrą i wyrafinowaną techniką jazdy, pytanie, które dręczyło brzmiało: czy wytrzyma presję? Okazało się, że Austriak nerwy ma ze stali i po dobrym przejeździe uległ jedynie Sebastianowu Foss-Solevaagowi i to zaledwie o 0,2 sekundy, tym samym zgarniając srebrny medal mistrzostw. Z ciekawostek: na miejscach pierwszym i drugim zobaczyliśmy slalomowe nart firmy Völkl. Ok. takie sytuacje zdarzają się Atomicom, Headom, czy Rossignolom, ale Völkle nie są aż tak popularne wśród zawodników, a tu proszę… Dziesiątym zawodnikiem mistrzowskiego slalomu został reprezentant Belgii Armand Marchant, wyprzedzając między innymi Ramona Zenhäuserna…
I tak skończyły się pierwsze mistrzostwa świata w narciarstwie alpejskim rozgrywane bez udziału publiczności. Miejmy nadzieję, że były także ostatnimi takimi zawodami…
