Podobnie jak w ubiegłym sezonie postanowiłem zaprezentować kolejną grupę nart, która z wielkim trudem mieści się w klasycznych podziałach nart rynkowych. Te „ciekawe deski” to konstrukcyjnie sportowe maszyny, ale obdarzone dość „tłustą” geometrią.

W ubiegłym sezonie opisywałem, moim zdaniem ciekawe, wielozadaniowe narty, które łączą w sobie cechy sportowych desek slalomowych i gigantowych. Takie połączenie to w rzeczy samej dość trudne zadanie dla konstruktorów, ale jak pokazują wyniki zeszłorocznych testów, problem udało się rozwiązać brawurowo. Wszystkie wówczas prezentowane narty mają jedną wspólną cechę – są wąskie lub bardzo wąskie na odcinku pod butem, co powoduje, że ich szybkość z krawędzi na krawędź jest ponadprzeciętna. Niestety, pomimo wielu zalet deski te są bardzo wrażliwe na stan tras. Najlepiej sprawują się na mocno zmrożonych i idealnie uwalcowanych stokach. Takie warunki nie trafiają się niestety zbyt często, a w ferie to już sami wiecie…

W przypadku posiadania desek sportowych warto dołożyć do swojego zestawu parę nart z grupy allround lub nawet lepiej allmountain do zastosowania w gorszych warunkach. I tu rodzi się potrzeba stworzenia precyzyjnej definicji desek allmountain.

Według mnie narty allmountain powinny łączyć cechy desek allround z cechami stosunkowo wąskich freeride’ówek. Ich obszar zastosowania to trasy o różnym stopniu przygotowania (na przykład muldy, odsypy, rozjeżdżony świeżo spadły śnieg itp.), ale powinny także dawać frajdę na idealnie uwalcowanych stokach. Powinny też nadawać się bez większych problemów do pierwszych prób jazdy terenowej, czyli – jak to ktoś kiedyś ładnie nazwał – freeride’ingu przytrasowego. Ze względu na specyfikację oraz bardzo częste stosowanie rockerów, przynajmniej w części dziobowej, wybrane deski allmountain powinny być trochę dłuższe niż na przykład allround. Dla dorosłego, normalnie zbudowanego mężczyzny długość ta powinna zawierać się gdzieś pomiędzy 175 a 185 cm. Już chociażby ze względu na długość oraz dodatkowo umiarkowane taliowanie narty allmountain na trasach i przy zastosowaniu czystych skrętów ciętych będą się sprawdzały raczej w łukach o dużych promieniach. Strome ściany przy zastosowaniu klasycznego śmigu nie powinny być dla nich problemem, choć – ze względu na wiotkość konstrukcji – trzymają oczywiście nieco gorzej na twardym niż deski sportowe. Mają też od tych ostatnich znacznie mniejszą dynamikę, co predestynuje je dla osób mniej zaawansowanych. Tyle o nartach allmountain.

Kilka lat temu w naszych testach zaczęły pojawiać się szerokie deski (szersze niż te sportowe lub allround), ale w odróżnieniu od klasycznych modeli allmountain wykonane w technologiach zarezerwowanych dla nart sportowych. Nie miały też rockerów. Pierwszymi były bodajże Kästle MX84, które natychmiast trafiły do „Moich ulubionych” i zdobyły także uznanie innych testerów. Jeździły jak gigantki, ale nie wymagały bardzo dobrze przygotowanych tras. Problem polegał jednak na tym, że sztywność konstrukcji (wzdłużna i poprzeczna) i brak rockera utrudniały ich zastosowanie w terenie oraz świeżym śniegu. Oczywiście, internetowi „znafcy” zaraz powiedzą, że: „dobry narciarz pojedzie wszystko na wszystkim”, a ja jedynie dodaję do tego „tylko po co?” (poza tym chętnie bym ich zobaczył między bramkami slalomu na freeride’ówkach). Wracając do meritum…

W kilku ostatnich latach takie konstrukcje pojawiały się na naszych testach coraz częściej i lądowały w grupie allmountain, co jest oczywiście niezbyt fortunne. Co więcej, zawsze zdobywały sobie uznanie testerów, którzy w większości mieli kontakt z narciarstwem sportowym w przeszłości. Ot taki paradoks – konstrukcje, które niezbyt dobrze pasują do grupy, są w niej przez testerów bardzo cenione. Czemu tak się dzieje? Odpowiedź jest banalnie prosta: fajnie się na takich nartach jeździ.

Sportowa konstrukcja gwarantuje ich doskonałą dynamikę i trzymanie na lodzie, co znacznie zwiększa skuteczność w klasycznych śmigach na stromych i twardych stokach. Geometria tych nart zapewnia harmonijną jazdę łukami ciętymi o dużych i średnich promieniach. Szerokość na odcinku pod butem czyni je mało wrażliwymi na stan trasy. Jednakowo bezpiecznie, skutecznie i co najważniejsze – szybko można na nich jeździć po porannej gładzi lub w mniej idealnych warunkach. Wspaniale prowadzą cięte łuki na krawędziach, pozostając niewzruszone na odsypy, małe muldy czy zmiany gęstości śniegu. Jeśli ktoś szuka jedynej pary nart do zastosowania w każdych warunkach w obrębie przygotowanych tras, a jednocześnie potrafi jeździć nowocześnie i dynamicznie, będzie z takich desek mega zadowolony. Oczywiście ich szybkość przejść z krawędzi na krawędź jest mniejsza niż w przypadku sklepowych gigantek, ale świadome użycie dynamiki pozwala osiągnąć więcej niż zadowalający efekt. Myślę, że optymalna szerokość na odcinku pod butem takich nart wynosi gdzieś pomiędzy 75 a 85 mm. Każda szersza konstrukcja będzie już trochę zbyt „wołowata”. Każda węższa z kolei nie zapewni efektów, o których wcześniej mowa.

Kupując narty na następny sezon, zwróćcie uwagę na następujące modele (kolejność przypadkowa): Head Supershape i.Titan, Fischer The Curv GT, Salomon S/Force Bold, Kästle MX84, Nordica Dobermann Spitfire 80 RB EDT, Atomic X9 Wide, Stöckli Laser AR, Völkl Deacon (te w konstrukcji sandwich), Blizzard Quattro RS i oczywiście wiele innych. Wybór jest spory, a nasze testy pomogą w procesie decyzyjnym. Czy takie sportowe, ale dość szerokie deski ewoluują jako odrębna grupa, czy też może będziemy musieli na nowo zdefiniować pojęcie nart allmountain, jak zwykle pokaże czas.